Βασίλη, θα είσαι πάντα εδώ εσύ και το έργο σου…

Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο, «έφυγε» ο Βασίλης, κτυπημένος από τη μάστιγα της διετίας που έχει πάρει 28.000 και πλέον ψυχές. Για όσους  αγαπάμε τον στίβο, ένας ήταν και θα είναι ο Βασίλης…

Όλοι οι άνθρωποι του κλασικού αθλητισμού, οι εμπλεκόμενοι με τον Α ή Β τρόπο σε αυτόν, γνωρίζουμε το ποιον και τα έργα του ανδρός, ωστόσο σήμερα νιώθω την υποχρέωση να γράψω «δυό» προσωπικά βιώματα από τη συνύπαρξή μου μαζί του.

Ο στίβος βρισκόταν στην αρχή της «άνοιξής» του με τις επιτυχίες να έρχονται σε διεθνές επίπεδο. Εγώ κάλυπτα το ρεπορτάζ στο «Sportime» και ο σύμβουλος του κορυφαίου για το χώρο του στίβου υπουργού, του Ανδρέα Φούρα, έχοντας εκπονήσει όλο αυτό το σχεδιασμό Ανάπτυξης που έφερνε τα αποτελέσματα της «άνοιξης», διεκδικούσε πλέον την ηγεσία της Ομοσπονδίας με την ΑΚΑΣ.

Το ότι ήδη έρχονταν αποτελέσματα, φερ ειπείν το 96 στο ευρωπαϊκό κλειστού είχαμε 6 μετάλλια στη Στοκχόλμη ενώ είχαν προηγηθεί κι άλλα, δεν με έκανε να πειστώ ότι οι συνθήκες για αλλαγή ηγεσίας ήταν ώριμες. Ημουν επιφυλακτικός, εγώ και ο Νίκος Πανταζίδης στο «Φως», αλλά όχι «απέναντι». Άλλοι συνάδελφοι είχαν μεγαλύτερη διορατικότητα ημών και θεωρούσαν πως ο Βασίλης Σεβαστής πρέπει άμεσα να αντικαταστήσει στην ηγεσία τον Μολυβά. Δεν ήταν μόνο τα αποτελέσματα που υπήρχαν, αλλά και η σκέψη ότι πρόκειται για κομματικό εναγκαλισμό του χώρου στον οποίο απριόρι ήμουν και είμαι αντίθετος, που συντηρούσε την επιφυλακτικότητά μου.

Ο Βασίλης κέρδισε άνετα της εκλογές του 1997 και σε χρόνο ανύποπτο τα αθλητικά αποτελέσματα, όχι τυχαία, ήταν απείρως καλύτερα της προγενέστερης κατάστασης. Προφανώς αρωγός στο χώρο υπήρξα ένθερμα, ώσπου δεν πέρασε ένας χρόνος στην προεδρία του και με πήρε τηλέφωνο εκείνος κι όχι εγώ για τις ανάγκες του ρεπορτάζ.
-‘Ελα αύριο στις 10 στην Ομοσπονδία (το 10 ήταν και αργά για εκεί ξημεροβραδιαζόταν).

Πήγα και μου ανακοίνωσε ότι βγάζουμε το μηνιαίο περιοδικό του ΣΕΓΑΣ και ποντάρει να «τρέξω» ένα κομμάτι του! Έτσι με αντιμετώπισε. Σύντομα σε ελάχιστα τεύχη με έκανε αρχισυντάκτη, με τη διεύθυνση του Νίκου Αντωνιάδη που το είχε αφήσει όλο πάνω μου. Απλά με ρώταγε τι βάζουμε. Ο Βασίλης πάλι μου έλεγε: Με ξέρεις, γράψε το άρθρο μου (που ήταν πάντα στην 3η σελίδα), δεν έχω χρόνο και φέρτο μου μόνο να το διαβάσω. Έτσι αντιμετώπιζε κάποιον που αρχικά είχε επιφύλαξη απέναντί του…

Το περιοδικό για τον στίβο…

Η φιλία σφυρηλατήθηκε, σε ταβέρνες, σε ταξίδια, σε αποστολές. Το περιοδικό «έζησε» 19 χρόνια. Από το 1999 με το πρώτο τεύχος με τη νίκη της Θάνου στο Μαεμπάσι, μέχρι και τους Ολυμπιακούς του 2008. Μετά υπήρξε «υποστολή σημαίας» μέσα από την οικονομική δυστοκία. Μοιραζόταν δωρεάν και ο προϋπολογισμός του ΣΕΓΑΣ είχε περικοπεί δραματικά απ την
Κυβέρνηση. Έτσι έκλεισε τον κύκλο της μία θαυμάσια έκδοση απ την οποία πέρασαν όλα τα ονόματα του δημοσιογραφικού στίβου. Γκιόλιας, Μαμουζέλος, Αντωνιάδης, Παπαχρήστου, Πανταζίδης, Λελεκίδης, Ντζάνης, Τσώνης, Γεωργαντάς, Γάκης, Ευθυμιάδης, Κουμανιώτης, Πουρλιοτοπούλου, όλοι.

Όμως η φιλία με τον Βασίλη, τον μεγάλο αυτόν παράγοντα παρέμεινε αναλλοίωτη. Πλέον εκτός ρεπορτάζ σε ώριμη ηλικία κι εγώ, τον πήρα τηλέφωνο όταν ο κ. Αυγενάκης κατέβαζε αυτό το αδιανόητο σχέδιο Νόμου, για αποκλεισμό παραγόντων άνω των 70 ετών. «Βασίλη, βάλε μπροστά υπογραφές δημοσιογράφων, με το όνομά μου πρώτο», του είπα. «Δεν είχα καμία αμφιβολία πως θα σκεφτείς κάτι τέτοιο. Σωστό είναι, πάρε την Ιωάννα (Πουρλιοτοπούλου) στο γραφείο και πες της να το ενεργοποιήσει…» μου απάντησε.

Αλλά και πριν τις εκλογές με τη Σοφία και την Τασούλα, τον είχα πάρει τηλέφωνο και απάντησε στη Σωτηρία!.. Ήταν οι πρώτες μέρες εκεί και το είχε ανοικτό για να ακούει τι γίνεται…

…Δεν μπορεί, εκεί που βρίσκεται κάτι θα διοργανώνει με το Νικόλα τον Αντωνιάδη, με τον Τάσο τον Παπαχρήστου και τον Σωκράτη… Όσοι αγαπάμε το
στίβο, σε ευχαριστούμε Βασίλη. Μαζί και τα όποια λάθη μπορεί να έγιναν.