Ο δρόμος για καλύτερο αγωνιστικό επίπεδο περνά από την «απο-ακαδημιοποίηση» του στίβου!

Πιθανολογώ ότι κάποιοι θα εκπλαγούν ή και θα αντιδράσουν στη «θέση» που εκφράζει ο τίτλος του σχολίου αυτού… Ας μη βιαστούν, αλλά ας διαβάσουν προσεκτικά το κείμενο.

Ασφαλώς οι «ακαδημίες», δηλ. τα τμήματα γνωριμίας και εκμάθησης του αθλήματος, δεν είναι μόνο μέσον αύξησης του έμψυχου δυναμικού των σωματείων, αλλά τρόπος «αυτοχρηματοδότησης» των αγωνιστικών ομάδων και της βιωσιμότητάς τους!

Συνάμα αυτά «τα σχολεία αθλητισμού», όπως θα μπορούσαμε να ατα αποκαλούμε, δίνουν θέσεις εργασίας σε πολλούς (νέους κυρίως) γυμναστές/προπονητές, με όσα αυτό σημαίνει…

Η πράξη (εδώ και αρκετά χρόνια) έχει δείξει ότι για τους γονείς οι «ακαδημίες» γενικά και όχι μόνο στο στίβο, αποτελούν ένα καλό και ωφέλιμο τρόπο να γεμίζουν τις ώρες τους τα παιδιά τους και να αισθάνονται και εκείνοι ελεύθεροι για τις δικές τους ανάγκες…

Τα παιδιά (από 7-12 ετών στη συντριπτική πλειονότητα και κάποια λίγα μεγαλύτερα…) αισθάνονται ότι βρίσκονται αντί για «παιδότοπο» σε …αθλότοπο, αλλά το ζητούμενο είναι «τι κάνουν μεγαλώνοντας…».

Εδώ λοιπόν προκύπτουν για όλους (σωματεία, προπονητές, Ομοσπονδία) μερικά  καίρια ερωτήματα, όπως:

• γίνονται τα παιδιά των ακαδημιών στα 14-15 αθλητές /τριες με θέληση να μπουν στον αγωνιστικό συναγωνισμό/ανταγωνισμό
• μήπως «αθλούνται» λίγο ακόμη, ώσπου να μεταπηδήσουν σε άλλα ενδιαφέροντα της εφηβικής και μετεφηβικής ηλικίας και να χαθούν οριστικά ;

Δεν ξέρω αν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία που να δείχνουν λ.χ. ότι τα παιδιά που διακρίνονται σήμερα στην κατηγορία Κ-20 (εφήβων-νεανίδων) ή ακόμη και στην μικρότερη Κ-18 (16-17 ετείς, παίδες -κορασίδες) προέρχονται από τα «φυτώρια» ή αν μπήκαν στο στίβο από άλλο δρόμο;

Σύμφωνα όμως με όσα αφουγκράζομαι ( τουλάχιστον σε αρκετά σωματεία…) μάλλον ο μικρότερος αριθμός αθλητών & αθλητριών με αγωνιστικούς στόχους στο στίβο ακολουθούν αυτή τη διαδρομή!

Τι μπορεί να δείχνει αυτό; Ότι παιδιά και γονείς αντιμετωπίζουν τις «ακαδημίες» σαν μια ευχάριστη απασχόληση, σαν μια λύση για κάποια χρόνια, σαν μια επαφή με τον αθλητισμό κ.α., αλλά χωρίς να τους δημιουργεί το κίνητρο να κάνουν πραγματικό αθλητισμό!

Έτσι παρατηρούμε:

– Παιδιά που φοβούνται ν’  αγωνισθούν και να χάσουν…

– Παιδιά που δεν νιώθουν επιθυμία να γίνουν αθλητές, όπως αυτοί που βλέπουν στην τηλεόραση…

– Παιδιά που απογοητεύονται εύκολα, επειδή δεν τα κατάφεραν σε κανά δυο αγωνιστικές προσπάθειες κ.λπ.

– Γονείς που βλέπουν σαν «βάρος ή πρόσθετη σκοτούρα» να τα πάνε Σάββατο ή Κυριακή σε αγώνες, επικαλούμενοι πως διαταράσσεται το οικογενειακό πρόγραμμα κ.λπ.

Τα «στοιχεία» αυτά εκτός από την απώλεια του νέου έμψυχου δυναμικού δείχνουν και αδυναμία της Ακαδημίας να επιδράσει θετικά στη ψυχολογία και στη σκέψη παιδιών και γονιών, να μείνουν στον αθλητισμό…

Έτσι ολοένα και αυξάνονται οι φωνές για πιο τακτικούς αγώνες ή διασωματειακές συναντήσεις στις μικρές ηλικίες. Συνάμα ίσως αναδεικνύει τη λανθασμένη  πρακτική/νοοτροπία των προπονητών των ακαδημιών, ότι δεν «πλάθουν» μελλοντικούς αθλητές/τριες, αλλά προσφέρουν απλώς αθλητική αγωγή στα παιδιά…

Κατανοητό ελπίζω τώρα τι εννοώ  «από-ακαδημιοποίηση»… Αντί για τα παραπάνω «προβληματικά συμπτώματα» να μπορούν μεταδίδουν σε παιδιά (κυρίως…) και γονείς τη νοοτροπία και το κίνητρο ότι: αξίζει να μπουν στον αγωνιστικό στίβο, να διαπιστώσουν τότε ταλέντο και δεξιότητες, μέσα από πιο συστηματική προπόνηση και επιλογή αγωνίσματος… Να μη φεύγουν πριν πάρουν γεύση του πραγματικού αθλητισμού!

Έτσι, τα σωματεία, οι προπονητές στίβου, η Ομοσπονδία, το άθλημα γενικά θα γνωρίζει αν διαθέτει το υλικό για να αναπτύσσεται και προοδεύει… Κατάλληλοι τρόποι αλλαγής πλεύσης ελπίζω πως υπάρχουν, αλλά δεν μπορώ να τους επισημάνω εδώ… Άλλωστε υπάρχουν καταλληλότεροι και αρμοδιότεροι στο χώρο του στίβου.