«Αμερικανιές» για fast track αγώνες στίβου! – ΜΕΡΟΣ 2ο

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΜΟΥΖΕΛΟΣ

Μετά τη γενική θεώρηση της εικόνας του στίβου ας δούμε τις ανατρεπτικές προτάσεις εξ Αμερικής.

Τα πράγματα στο στίβο πρέπει ν΄ αλλάξουν «φωνάζει» ο Άλαν Άμπραμσον, γιατί άλλα σπορ είτε υπερέχουν σε δημοτικότητα και τηλεθέαση (Γυμναστική) είτε απειλούν τη θέση του στίβου!

Ακόμη ότι τα «πιστεύω» του προέδρου της ΔΟΕ Τόμας Μπαχ αλλάζουν και θα ήταν προτιμότερο για το στίβο να κάνει οικειοθελώς κάποιες αλλαγές παρά να του επιβληθούν έξωθεν!

Πάμε στις θέσεις του:

– 10 ημέρες αγώνων είναι πάρα πολλές!
– Οι συμμετοχές πρέπει να μειωθούν δραστικά! Και «εισηγείται» περιφερειακούς ή ηπειρωτικούς αγώνες που θα δίνουν πρόκριση και όχι τα όρια ή το ranking…
– Αγωνίσματα Βάδην & Μαραθώνιος να πουν bye-bye ακόμη και το τριπλούν, γιατί είμαστε στο 2022!
– Τα αγωνίσματα κονίστρας να διεξάγονται σε ξεχωριστή ημέρα απ’ αυτά των δρόμων ή κάποια λ.χ. σφαίρα ή επί κοντώ να τελούνται σε πλατείες, πάρκα ή ιστορικούς χώρους της πόλης που φιλοξενεί τους αγώνες!

Μάλιστα επισημαίνει να μην εκπλαγούμε αν δούμε κάτι τέτοιο να συμβαίνει στους ΟΑ του 2028 στο Λος Άντζελες! Αλλά ο «γκουρού» (θα βάλω ένα ερωτηματικό, χωρίς να διεκδικώ τα εύσημα ή τη φήμη του συναδέλφου…) βγάζει κι άλλους …λαγούς απ’ το καπέλο…

– Τα αγωνίσματα αποστάσεων πρέπει να αναθεωρηθούν ριζικά και να μην αναπολούμε την εποχή του Εμίλ Ζάτοπεκ ή του Λάσε Βίρεν, οπότε ή τα 5 & 10χλμ. να γίνουν αγωνίσματα δημόσιου δρόμου ή να είναι τμήμα του προγράμματος μόνο μιας ημέρας λ.χ. της 2ης

– Η πρώτη ημέρα να είναι αφιερωμένη σε άλματα και ρίψεις και το Σ/Κ στις ταχύτητες και τα εμπόδια!

Με αυτό τον τρόπο το πρόγραμμα περιορίζεται στις δύο ώρες (ειδικά τα απογεύματα) και ότι πρέπει να συνοδεύεται από μουσική ενώ η ατμόσφαιρα στην πόλη να μοιάζει με ανοικτό πάρτι! Όπως στα διάφορα φεστιβάλ… Συγκροτήματα και τραγουδιστές να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία και οι θεατές να έχουν free pass στους χώρους με το εισιτήριο των αγώνων!

Ίσως γιατί απογοητεύθηκε από την ατμόσφαιρα στο Γιουτζίν, όπου σχεδόν τίποτε δεν ήταν ανοικτό μετά τις 9 το βράδυ! Περισσότερο μάλλον απ’ το ότι η Πολιτεία του Όρεγκον ξόδεψε πάνω από 40 εκατ. δολάρια και περίμενε κόσμο/φίλαθλους- τουρίστες με το μότο “Hello World-Meet Oregon”…

Πολύ λογικά τονίζει το σχόλιο ότι ο στίβο μοιάζει με «εικόνες τέχνης» και οι αθλητές/αθλήτριες είναι όπως οι συντελεστές ενός θεάματος και έτσι πρέπει να ξεσηκώνουν τον κόσμο, να τον εμπνέουν, να δείχνουν στα media προσωπικότητα, συνεργασία, χαμόγελο ή κάποια πτυχή του εαυτού τους…

Ο κόσμος πρέπει να αισθάνεται το στίβο σαν διασκέδαση και να θέλει να πληρώσει για να πάει στους αγώνες, όπως στο σινεμά ή σε μια συναυλία κ.α. Αλλά και στον οικονομικό τομέα –επισημαίνει το άρθρο- πρέπει να υπάρξει διαφορετικό μοντέλο και να μην «χειραγωγούνται» τα πάντα απ’ το ποια εταιρία αθλητικών ειδών «υπογράφει» το γεγονός…

Γι’ αυτό πρέπει να γίνονται οι αγώνες σε μεγάλες πόλεις και σε συνδυασμό με άλλα σπουδαία αθλητικά ή καλλιτεχνικά γεγονότα… Σκεφθείτε, αναρωτιέται ο αρθρογράφος, αν την ημέρα του τελικού των 100μ. ο LeBron James ή ο Steph Curry ή κάποια απ΄ τις Kardashian ήταν στην κερκίδα, μήπως οι θεατές ήταν περισσότεροι;

Ασφαλώς πολλοί ίσως παρακινηθείτε να εκφράσετε συμφωνία ή διαφωνία ή και κατάπληξη με τις παραπάνω «προτάσεις» του Άλαν Άμπραμσον… Πολύ θα το ήθελα να το κάνετε, πριν αύριο κάνω κάποια δικά μου σχόλια…