Champions time: Ο Δημήτρης Πιέτρης

Ένα από τα μεγάλα ταλέντα του ελληνικού στίβου ήταν ο Δημήτρης Πιέτρης. Ο Έλληνας αθλητής αναδείχθηκε 3 φορές πρωταθλητής στα 110μ. εμπόδια.

Μπορεί από το Δημοτικό Σχολείο να είχε δείξει το ταλέντο του στις μεγάλες αποστάσεις αρχικά, αλλά στο Γυμνάσιο αποφάσισε να σταματήσει. Ουσιαστικά ξεκίνησε με τον στίβο σε ηλικία 16 ετών, με πρώτο προπονητή τον Βαγγέλη Τσουλιά. Πήγε απευθείας στον Πανελλήνιο Γ.Σ. και ασχολήθηκε με τα 400μ. εμπόδια για πλάκα έκανε και τα υψηλά εμπόδια και όχι μόνο απέδειξε το ταλέντο του εκεί, αλλά «κόλλησε» με αυτό το αγώνισμα. Το 1998 έγινε από τους πρώτους στην κατηγορία Κ20 που έφθασε σε τελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος εφήβων στο Ανεσί. Ήταν άτυχος όμως, καθώς «κουβαλούσε» ένα τραυματισμό και πάνω στην κούρσα έπαθε θλάση, κόπηκε ο δικέφαλος, με αποτέλεσμα απλά να τερματίσει στην 8^η θέση. Μάλιστα, είχε ταξιδέψει στη Γαλλία με τη δεύτερη επίδοση στον κόσμο.

Γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου του 1979 στην Αθήνα και κέρδισε τρία Πανελλήνια Πρωταθλήματα στα 110μ. εμπόδια το 2001 στην Αθήνα και το 2002 και το 2003 στα Τρίκαλα. Πήρε το χρυσό μετάλλιο και στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα κλειστού στα 60μ. εμπόδια το 2001 στο ΣΕΦ με 7.78 που αποτέλεσε το ατομικό του ρεκόρ στο αγώνισμα. Στα 110μ. εμπόδια έχει 13.63 από τις 15 Ιουνίου του 2002 στα Τρίκαλα και παραμένει ο 4^ος καλύτερος όλων των εποχών στην Ελλάδα. Έχει και 52.53 στα 400μ. εμπόδια από το 1999 στην Αθήνα.

Έκλεισε την καριέρα του το 2004 και η τελευταία του κούρσα ήταν στις 28 Ιουνίου στο μίτινγκ «Βενιζέλεια» στα Χανιά.

Στις σημαντικές παρουσίες του είναι το 1997 η συμμετοχή του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εφήβων στη Λιουμπλιάνα, το 1998 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα εφήβων στο ΣΕΦ, όπου είχε πάρει την πρώτη θέση και είχε νικήσει και στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα κλειστού και πάλι στο ΣΕΦ στα 60μ. εμπόδια. Το 1999 ήταν 2^ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Α-Γ στην Αθήνα και 3^ος στα 400μ. εμπόδια και είχε κερδίσει στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ΝΝέων που είχε γίνει στην Καρδίτσα. Το 2000 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κ23 στην Καστοριά, ενώ είχε κερδίσει στην τετραεθνή συνάντηση (Τσεχία, Πολωνία, Ελλάδα, Σλοβενία) που είχε γίνει στην Πράγα. Το 2001 κέρδισε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στον κλειστό και στον ανοιχτό πήρε τον πρώτο του πανελλήνιο τίτλο στην Αθήνα. Την ίδια χρονιά είχε κερδίσει στη Μαδρίτη στον πρώτο όμιλο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Συλλόγων, ενώ στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο στη Βρέμη ήταν 8^ος και ακόμη μετείχε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ23 στο Άμστερνταμ και ήταν 4^ος στους Μεσογειακούς Αγώνες στην Τύνιδα.

Το 2002 πήρε τον δεύτερο πανελλήνιο τίτλο στα Τρίκαλα και είχε κερδίσει στο Μπρούνο Ζάουλι που είχε γίνει στη Μπάνσκα Μπίστριτσα. Μετείχε στις σειρές στα 110μ. εμπόδια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Μόναχο. Το 2003 κερδίσει το τρίτο του Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στη διοργάνωση που έγινε στα Τρίκαλα. Είναι 3^ος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Συλλόγων στη Βαλένθια και είναι 4^ος στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο που έγινε στη Φλωρεντία και 3^ος στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα στη Θήβα.

– Δημήτρη έφυγε «γεμάτος» από τον στίβο. Τι γεύση σου άφησε ο αθλητισμός;

«Το 2004 είχα πάρει την απόφαση ούτως ή άλλως να σταματήσω. Είχα υπερκόπωση. Έτυχε να είμαι ταλέντο και με λίγη προπόνηση και ενεργά χρόνια κατάφερα να κάνω πολλά. Ένιωθα ελεύθερος όταν ξεκίνησα. Στην πορεία ένιωσα τον ανταγωνισμό και όχι στο αγώνισμά μου. Γενικά και αυτό με ενοχλούσε. Είχα και άγχος, ανασφάλειες και πολλές φορές με κυρίευε. Ήμουν ευαίσθητος σαν άνθρωπος και αθλητής. Αυτό με είχε οδηγήσει να αλλάξω πολλούς προπονητές. Ξεκίνησα με τον κ. Τσουλιά, μετά συνεργάστηκε με τον Στέλιο Μπίσμπα, μετά πάλι με τον κ. Τσουλιά, για ένα διάστημα έκανα με τον Σπύρο Βασδέκη και το 2002, που είχα πάει και στο Μόναχο είχα προπονητή τον Νέστορα Κολοβό. Τις δύο τελευταίες μου σεζόν της έκανα με τον Γιώργο Παναγιωτόπουλο.

Πίστευα το 2004 που σταμάτησα ότι είχα κάνει τον κύκλο μου. Σαν επίδοση τώρα, θεωρώ και δεν είναι απωθημένο, ότι μπορούσα να τρέξω 13.30. Κάτι που με κυνηγούσε στις καλές κούρσες ο κόντρα άνεμος και το γεγονός ότι είχα αργή εκκίνηση, πιστεύω ότι θα έβγαινε καλύτερος χρόνος. Μέσα σε αυτά έπεσα και στην κόντρα της τότε διοίκησης του ΣΕΓΑΣ με τον Μίνωα Κυριακού. Θυμάμαι πώς το 1999 είχα τρέξει στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Νέων το πρωί σε 14.21, ενώ το όριο ήταν 14.25 και πριν από το απογευματινό πρόγραμμα το είχαν αλλάξει σε 14.20. Στον τελικό, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι με είχαν μετρήσει στο 13.79 και μου έδωσαν επίσημο 14.32 (!), με αποτέλεσμα να χάσω το Ευρωπαϊκό Νέων που είχε γίνει στο Γκέτεμποργκ. Το πιστεύω ότι για το λόγο αυτό είχε γίνει. Πάντως, γενικά ο στίβος μου άφησε σημαντικά πράγματα. Πειθαρχία, που με βοήθησε στις δουλειές μου και να λειτουργώ πιο εύκολα. Ήταν και ωραίες στιγμές, ειδικά με τις αποστολές. Καλές παρέες, με τα άλλα παιδιά, τη Φλώρα Ρεντούμη, την Αγγελική Τσιολακούδη, την Μαρίνα Βασαρμίδου κ.α. Έχω όμορφες εικόνες.  Πάντως, δεν ξέρω θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα. Το 2002 είχα πρόταση για να τρέχω με γερμανικό σύλλογο και να φύγω, αλλά δεν το έκανα. Μετά είχα πάει στην Αγγλία και έκανα προπόνηση στο Μπαθ με τον προπονητή του Κόλιν Τζάκσον, τον Μάλκολμ Άρνολντ. Ένιωσα πώς δεν μου ταίριαζε ο τρόπος προπόνησης, έκατσα ένα μήνα, ακολούθησα στην Αθήνα το πρόγραμμα για τέσσερις μήνες και μετά με είχε βρει ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος και συνεχίσαμε μαζί. Ένα τελευταίο που θεωρώ σημαντικό όταν σταμάτησα το 2004, ήταν όταν η Φανή Χαλκιά μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα μου το είχε αφιερώσει. Είχαμε μια ιδιαίτερη σχέση και την είχα βοηθήσει και το εκτίμησε αυτό».

– Τώρα τι κάνει ο Δημήτρης στη ζωή του;

«Ασχολούμαι κυρίως με το παιδικό θέατρο. Αυτό που ήθελα και θέλω είναι να μεταδώσω στα παιδιά, μέσα από διάφορες οπτικές και τεχνικές, να εκφράζονται να ξεπερνούν το άγχος τους, που στη σημερινή εποχή είναι μεγάλο. Να προσπαθούν, να αγαπούν τον εαυτό τους και να έχουν αυτοπεποίθηση. Φυσικά έκανα και εγώ την πορεία μου για να φθάσω εδώ. Το 1998 είχα κάνει τα χαρτιά μου για τις επιτυχίες που είχα και το 2014 (!) μπήκα στο Δημόσιο, δούλεψα για ενάμιση χρόνο και σταμάτησα. Από το 2003 μέχρι το 2007 δούλευα ως μοντέλο και ασχολήθηκα με τη μόδα. Το 2011 τελείωσα τη Δραματική Σχολή και είχα παίξει σε τρεις σειρές, με τελευταία τις «Θανάσιμες Πεθερές». Σταμάτησα όμως γιατί δεν μπορούσα αυτό τον ανταγωνισμό και πίστευα ότι δεν μου πήγαινε. Κάπου εκεί δημιουργήθηκε το «Εργοστάσιο Ονείρου», που έχω μέχρι σήμερα με τον συνεργάτη μου Γιάννη Σπανόπουλο. Είναι μια εταιρεία θεατρικών παραστάσεων και πολιτιστικών εκδηλώσεων. Έχουμε παίξει σε διάφορα αθηναϊκά θέατρα «Κάτια Δανδουλάκη», «Αλέκος Αλεξανδράκης», «Ιλίσια» και κάναμε περιοδεία κάθε καλοκαίρι. Οπότε είμαι απ΄ όλα τώρα. Παραγωγός, συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός. Τώρα ανεβάσαμε τον «Αργαλειό της Ανατολής» με την στήριξη του υπουργείου Πολιτισμού, άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς. Ετοιμαζόμαστε τέλη Νοέμβρη να παίξουμε παραστάσεις στη Μύκονο και τον Δεκέμβριο στη Γερμανία για τους Έλληνες που ζουν εκεί. Στην προσωπική μου ζωή είμαι ελεύθερος, ζω στην Ηλιούπολη παρέα με έναν σκύλο, τον Θορ. Παρακολουθώ στίβο και στεναχωριέμαι που βλέπω αθλητές, όπως στο αγώνισμά μου τον Κώστα Δουβαλίδη, εξαιρετικό αθλητή που δεν έχει τουλάχιστον πέντε χορηγούς να τον στηρίζουν».

Ο Δημήτρης Πιέτρης αφιέρωσε τη συνέντευξη αυτή στον φίλο του Παύλο Ατματζίδη, σφαιροβόλο και συγκάτοικό του σε πολλούς αγώνες, ο οποίος «έφυγε» νωρίς από τη ζωή.