Champions time: Ο Κώστας Ζαλαγκίτης

Ο Κώστας Ζαλαγκίτης έγραψε τη δική του ιστορία στον ελληνικό στίβο, πρωταθλητής του τριπλούν, κατέχει ακόμη τη 2η επίδοση όλων των εποχών.

Ο Κώστας Ζαλαγκίτης γεννήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου του 1980 στα Τρίκαλα. Στα πρώτα του βήματα έκανε ύψος και κάποια στιγμή επέστρεψε στην πόλη ο Νίκος Βαΐου, που είχε τελειώσει τις σπουδές του, και του πρότεινε να κάνει τριπλούν. Ένα αγώνισμα που του άρεσε και του ταίριαζε και δεν άργησε να δείξει την ικανότητα και το ταλέντο του. Το 1997 έκανε την πρώτη του εμφάνιση, σε ηλικία 17 ετών, σε διεθνή αγώνα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εφήβων στη Λουμπλιάνα, όπου με 16,32μ. είχε πάρει την 5^η θέση. Το 1998 σε έναν αγώνα στο Βόλο είχε πηδήξει 7,33μ. στο μήκος και είχε κερδίσει, ενώ την ίδια χρονιά μετείχε στο τριπλούν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα εφήβων που είχε γίνει στο Ανεσί. Νωρίτερα στον κλειστό είχε κερδίσει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα εφήβων. Το 1999 κέρδισε πάλι τον πανελλήνιο τίτλο εφήβων στον κλειστό και το 2000 ήταν σημαντική χρονιά, καθώς μετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Την ίδια χρονιά ήταν 2^ος στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα στην Καβάλα, 2^ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και είχε κερδίσει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κ23 στην Καστοριά. Σε εκείνον τον αγώνα είχε κερδίσει με 17,21μ. (+2,2), αλλά είχε άλμα στα 17,18μ. (+1,8) που ήταν ρεκόρ Ευρώπης Νέων.

Το 2001 είναι 2^ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Αθήνα, πίσω από τον σημερινό τεχνικό διευθυντή Χρήστο Μελέτογλου. Κερδίζει στην Κατερίνη το πρωτάθλημα Κ23 και αγωνίζεται στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ23 στο Άμστερνταμ, όπου φθάνει στην 4^η θέση και χάνει το μετάλλιο για ένα εκατοστό! Στη συνέχεια μετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Έντμοντον, όπου μπήκε στον τελικό και κατέλαβε την 12^η θέση.

Το 2002 είναι η καλύτερη χρονιά του αναμφισβήτητα. Κερδίζει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στον κλειστό στο ΣΕΦ με 16,74μ. σημειώνοντας πανελλήνιο ρεκόρ και μετέχει στον προκριματικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στη Βιέννη.

Στον ανοιχτό κερδίζει το πρώτο του πρωτάθλημα στα Τρίκαλα με 17,07μ. και είχε γίνει ο πρώτος Έλληνας που ξεπερνάει τα 17μ. στη διοργάνωση. Κερδίζει στη συνέχεια το Μπρούνο Ζάουλι στη Μπάνσκα Μπίστριτσα και στις 30 Ιουνίου στα «Βενιζέλεια» συντρίβει το πανελλήνιο ρεκόρ με 17,43μ. (+1,5), σπάζοντας το προηγούμενο που είχε σημειώσει το 2001 ο Χρήστος Μελέτογλου με 17,19μ. Τέλος, μετέχει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Μόναχο και φθάνει στην 8^η θέση. Το 2003 ένας τραυματισμός τον αφήνει εκτός και επιστρέφει το 2004, είναι 2^ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Αθήνα, αλλά το πρόβλημα τραυματισμού τον αφήνει εκτός και χάνει τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Το 2005 επιστρέφει πάλι και κερδίζει το Πανελλήνιο κλειστού στην Παιανία και μετέχει στον προκριματικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στη Μαδρίτη. Στον ανοιχτό κερδίζει το δεύτερο πανελλήνιο τίτλο στην Αθήνα και είναι τρίτος στο Μπρούνο Ζάουλι στη Λεϊρία. Μετέχει στον προκριματικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Ελσίνκι. Το 2006 κατακτάει τον τρίτο του και τελευταίο τίτλο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στα Τρίκαλα με 17,30μ. (+1,2), μια επίδοση που παραμένει ρεκόρ αγώνων. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Γκέτεμποργκ δεν είχε κάνει έγκυρο άλμα στον προκριματικό και στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα στη Ζένιτσα κατακτάει το ασημένιο μετάλλιο. Μετείχε και στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αθήνα, αλλά είχε και πάλι τρεις άκυρες προσπάθειες. Το 2007 είναι δεύτερος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Αθήνα και τρίτος στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα στη Σόφια. Μετέχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Οσάκα και κατετάγη 14^ος. Το 2008 είναι η τελευταία του χρονιά. Στις 7 Ιουνίου αγωνίζεται στα «Βενιζέλεια» στα Χανιά και είναι 4^ος με 16,70μ. Έχει το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο, αλλά ένας τραυματισμός του στερεί τη δυνατότητα συμμετοχής και αποφασίζει να σταματήσει.

Τα ατομικά του ρεκόρ είναι 17,43μ. στον ανοιχτό από τις 30 Ιουνίου του 2002 στο μίτινγκ «Βενιζέλεια» στα Χανιά και στον κλειστό 16,95μ. από τις 12 Φεβρουαρίου του 2005 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Παιανία.

– Κώστα τι γεύση σου άφησε ο στίβος;

«Γλυκόπικρη. Γλυκιά για τις επιτυχίες και πικρία για τις αποτυχίες και τους τραυματισμούς που μου στέρησαν να κάνω κάτι παραπάνω. Ακόμη και σήμερα γυρίζω πίσω τον χρόνο και σκέφτομαι τι θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά, πώς θα μπορούσα να διαχειριστώ τα πράγματα καλύτερα. Είναι στο μυαλό μου πολλές φορές, ακόμη με ακολουθεί. Ακόμη και το ρεκόρ μου με 17,43μ. πιστεύω ότι δεν με αντιπροσώπευε. Αποφάσισα να σταματήσω το 2008, γιατί τόσο το 2004 που ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, λόγω τραυματισμού και χειρουργείου που έκανα τους έχασα, όσο και το 2008 που ήταν ολυμπιακή χρονιά πάλι έκανα επέμβαση, έχασα την Ολυμπιάδα και είπα πώς μέχρι εδώ. Είχα κόψει τους χιαστούς στην προπόνηση».

– Τι θυμάσαι από το 2002;

«Το θυμάμαι πολύ καλά. Ήταν μια καλή χρονιά, έκανα τα ρεκόρ, μετείχα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Μόναχο που ήμουν όγδοος και φυσικά κέρδισα το πρώτο μου Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Το χαρακτηριστικό ήταν ότι έγινε στη γενέτειρά μου στα Τρίκαλα. Είχα πάει με τα πόδια στο στάδιο. Σαν να έκανα ζέσταμα. Ήμουν σε καλή κατάσταση και περίμενα ότι μπορούσα να κερδίσω. Αυτό που μου έμεινε αξέχαστο ήταν ο κόσμος που είχε γεμίσει τις κερκίδες και χειροκροτούσε. Είχαμε τότε, όχι μόνο το 2002, εκείνη την εποχή πολύ ωραίο ανταγωνισμό. Ήταν ο Χρήστος Μελέτογλου, ο Σταμάτης Λένης και έρχονταν ο Δημήτρης Τσιάμης, ο Νίκος Λαγός, ο Σταύρος Γεωργίου. Είχαμε πολλούς κοντά στα 16,50μ. Κάτι που με λυπεί τώρα, πιστεύω ότι έχει μείνει στάσιμο το αγώνισμα. Κάτι πρέπει να γίνει με την εντόπιση ταλέντων και τη σωστή καθοδήγηση στο τριπλούν».

– Τι κάνει τώρα ο Κώστας;

«Από το ευρωπαϊκό ρεκόρ νέων που έσπασα στην Καστοριά είχα το προνόμια για μια θέση στο δημόσιο από την Πολιτεία. Έκανα χρήση του και εργάζομαι στην Περιφερειακή Ενότητα Τρικάλων, στη Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας, σαν διοικητικός υπάλληλος. Παράλληλα, για περίπου δέκα χρόνια έκανα personal training. Τελείωσαν τα ΤΕΦΑΑ στα Τρίκαλα, αλλά δεν σκέφτηκα την προπονητική. Πάντα είχα στο μυαλό μου πώς δεν θα ήμουν καλός σε αυτό τον τομέα. Τώρα κάνω το μεταπτυχιακό μου στην κλινική εργοσπιρομετρία και την καρδιοαναπνευστική αποκατάσταση. Είναι κάτι που θέλω να ακολουθήσω, είτε δουλεύοντας σε κάποιο ιατρικό κέντρο ή ανοίγοντας δικό μου ιατρείο. Στη ζωή μου είμαι ελεύθερος. Σκέφτομαι τη δημιουργία οικογένειας και να κάνω παιδιά, αλλά δεν είναι προτεραιότητά μου, ούτε μου έχει τύχει κάτι. Πιστεύω ότι αν είναι το τυχερό, θα συμβεί. Προς στιγμήν ζω και δουλεύω στα Τρίκαλα. Παρακολουθώ τις εξελίξεις στον στίβο και σκέφτομαι καμιά φορά να κατεβώ σε αγώνες με τον Δημήτρη Τσιάμη, οι «παππούδες» του στίβου (σ.σ. γελάει). Τον χαίρομαι πραγματικά. Αλλά στεναχωριέμαι που δεν είναι καλό το επίπεδο στο αγώνισμα. Εύχομαι τώρα που μπήκε ταρτάν στο στάδιο να γίνει ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Θα είμαι στην κερκίδα αν συμβεί».

Διαβάστε επίσης:

Champions time: Στέλλα Πιλάτου