Έτσι να λέμε πια τα σύκα – σύκα και τη σκάφη –σκάφη (Γ. Ρίτσος)

Ασφαλώς, τώρα που αρχίζει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου στο Βελιγράδι οι συζητήσεις για υποψηφιότητες εκπροσώπων του ΣΕΓΑΣ στην ΕΟΕ και άλλα θέματα πάνε …περίπατο!

Αλλά –σκέφτηκα- ας γράψω το θέμα να μένει για νοητική επεξεργασία, μετά τις εντυπώσεις και τα συναισθήματα των αγώνων, καθώς η ΓΣ της Ομοσπονδίας δεν αργεί και διάφορες συζητήσεις έχουν ανοίξει ξανά…

Θα ασχοληθώ με το σλόγκαν που κυκλοφόρησε έως και κουραστικά πριν απ’ τις περσινές εκλογές « ο στίβος στους πρωταθλητές» και επαναλαμβάνεται σε διάφορες βερσιόν του στιλ «οι αθλητές να πάρουν το άθλημα στα χέρια τους», « οι πρωταθλητές είναι καλύτεροι απ’ τους παράγοντες» κ.α. παρόμοια και μάλλον εκτός τόπου και χρόνου…

Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή για να μαθαίνουν και οι νέοι ή οι αδιάβαστοι… Στον ΣΕΓΑΣ (ακόμη απ’ τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του) υπήρξαν και πρόεδροι και μέλη του ΔΣ που ήταν από προβεβλημένοι και διακεκριμένοι πρωταθλητές έως απλοί αθλητές, που θέλησαν να προσφέρουν στα σωματεία και στην Ομοσπονδία τους!

Αυτό σημαίνει ότι και παλιά αλλά και τώρα οι πρωταθλητές μετατρέπονταν σε αυτό που λέμε «παράγοντες», ρόλος και λέξη που απέκτησαν μια αρνητική χροιά κυρίως μέσα από συμπεριφορές διοικητών στελεχών του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ, παρά του στίβου ή άλλων αθλημάτων…

Η διοίκηση όμως ενός σωματείου, ΕΑΣ ή του ΣΕΓΑΣ αναγκαστικά δεν μπορεί να γίνεται με «αυτοδιαχείριση», δηλ. απ’ τους ίδιους τους ενεργούς αθλητές ή προπονητές, καθώς είναι αντιφατικό οι «διοικούντες» να είναι και «διοικούμενοι»…

Οι πρώην λοιπόν αθλητές (ολυμπιονίκες ή μη, σπουδαίοι πρωταθλητές ή απλοί αθλητές με κάποια χρόνια στο στίβο…) όταν επιθυμούν να διοικήσουν γίνονται «παράγοντες», ακριβώς όπως κάθε φίλαθλος-μέλος σωματείου που είναι έμπορος, γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος, λογιστής ή δημοσιογράφος κ.α.!

Θεωρητικά –θα πει κάποιος ρομαντικός ή συναισθηματικός άνθρωπος- οι πρώτοι (οι αθλητές) γνωρίζουν βιωματικά τα «θέλω & πρέπει» και τις ανάγκες του αθλήματος και άρα δικαιούνται να έχουν τον κυρίαρχο ρόλο, όπως τόσο έντονα προβλήθηκε τα δυο τρία τελευταία χρόνια όταν ο υφυπουργός κ. Αυγενάκης έσυρε τη ρομφαία της «κάθαρσης & μεταρρύθμισης» κ.λπ.

Μόνο που είναι πολύ διαφορετικό πράγμα να έχεις αθλητικά προσόντα και να αφομοιώνεις τεχνικές και σκληρές προπονήσεις και να τις μετατρέπεις σε ρεκόρ, διακρίσεις και μετάλλια και εντελώς άλλο να έχεις ικανότητες διοίκησης!

Οι τίτλοι και η δόξα (όπως και οι επιστημονικές ή επαγγελματικές περγαμηνές) δεν αποτελούν εγγυήσεις και αυταπόδεικτο όρο ότι ένας παλιός αθλητής θα είναι θαυμάσιος διοικητικός παράγοντας! Ακριβώς όπως ισχύει και σε όλα τα αθλήματα με τους προπονητές… Ελάχιστοι σταρ πέτυχαν στη δεύτερη ιδιότητα…

Ασφαλώς και κάποιος άλλος αν δεν έχει αγάπη, γνώση, αίσθηση- αντίληψη του πραγματικού αθλητισμού και των προσώπων που τον παράγουν (δηλ. αθλητών & προπονητών) δεν μπορεί να πετύχει μόνο με τη γνώση ή την επαγγελματική ιδιότητά του…

Η συγκρότηση λοιπόν κάθε προσώπου ( χαρακτήρας, προσωπικότητα, κοινωνικότητα) οι γνώσεις/μόρφωση, οι γενικότερες εμπειρίες του στη ζωή, η ικανότητα να χειρίζεται πρόσωπα & θέματα διαφορετικής φύσεως (οργανωτικά, εργασιακά, νομικά, οικονομικά κ.α.), η δυνατότητά του να μελετά και να αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις στον αθλητισμό και στην κοινωνία είναι τα βασικά στοιχεία για να σταθεί κάποιος με επιτυχία στη διοίκηση ενός φορέα του αθλητισμού! Από το πιο απλό σωματείο μιας παραμεθόριας κωμόπολης έως την ΕΟΕ…

Στα παραπάνω προαπαιτούμενα όπως και στη βαθύτερη γνώση του αθλητισμού δεν υπάρχει ούτε επιφοίτηση του «Αγίου Πνεύματος» ούτε fast track σεμινάριο ούτε για πρωταθλητές ούτε για απλούς φιλάθλους-παράγοντες… Για να λέμε τα πράγματα όπως λέει κι ο στίχος του μεγάλου ποιητή…