Ο ρεβιζιονισμός –ή η καινοτομία- στο στίβο!
Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΜΟΥΖΕΛΟΣ Υποσχέθηκα στους αναγνώστες του Stivostime, να εκφράσω και κάποιες προσωπικές απόψεις για όσα τυχόν χρειάζεται ο στίβος (ειδικά σ’ ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα) για να τονώσει το ενδιαφέρον του φυσικού ή τηλεοπτικού του κοινού. Θα προσπαθήσω να το κάνω περιεκτικά, πάνω στις «αμερικανικές κροτίδες» του Άμπραμσον στο χτεσινό 2ο μέρος, βάζοντας στον […]
Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΜΟΥΖΕΛΟΣ
Υποσχέθηκα στους αναγνώστες του Stivostime, να εκφράσω και κάποιες προσωπικές απόψεις για όσα τυχόν χρειάζεται ο στίβος (ειδικά σ’ ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα) για να τονώσει το ενδιαφέρον του φυσικού ή τηλεοπτικού του κοινού.
Θα προσπαθήσω να το κάνω περιεκτικά, πάνω στις «αμερικανικές κροτίδες» του Άμπραμσον στο χτεσινό 2ο μέρος, βάζοντας στον τίτλο έναν παλαιο-κομμουνιστικό όρο, χωρίς αναλυτικές επεξηγήσεις της σκέψης μου, αφού αυτό είναι για μια προφορική δημόσια συζήτηση…
@ Ναι, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα πρέπει να διοργανώνεται σε μεγάλες πόλεις (όχι τύπου Γιουτζίν…), ώστε να υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες γεμάτου σταδίου. Κάτι που είναι καλό και για τους αθλητές και για την τηλεοπτική εικόνα του γεγονότος.
@ Ναι, δεν θα ήταν άσκοπο ένα κορυφαίο αθλητικό γεγονός να μπορεί να συνδυασθεί (έστω εν μέρει…) με κάποιο άλλο στην ίδια πόλη την ίδια περίοδο. Μια διεθνής έκθεση βιβλίου, αθλητικών ειδών ή ηλεκτρονικού εξοπλισμού ή μια σημαντική καλλιτεχνική εκδήλωση εκείνο το διάστημα, ίσως λειτουργούσε ως κίνητρο για τους νέους φιλάθλους- καταναλωτές- θεατές να συνδυάσουν τους αγώνες με αυτά.
@ Το ότι το Γιουτζίν παρά το χαρακτηρισμό ως TrackTown έξω απ’ το στάδιο είχε εικόνα Deadtown δεν μπορεί να προσαφθεί στο άθλημα και ν΄ αποτελέσει βάση αλλαγών των αγώνων!
Θυμάμαι ότι το 2001 κάποιοι αποκάλεσαν το Έντμοντον Deadmonton, ακριβώς γιατί το μέγεθος, η φυσιογνωμία, η έκταση της πόλης και φυσικά η θέση της δεν βοηθούσαν για μια γιορτινή ατμόσφαιρα με επισκέπτες όχι από πολλές χώρες αλλά ούτε κι απ’ τον Καναδά!
@ Όχι, η φυσιογνωμία, το μοντέλο του στίβου, δεν μπορεί να αλλοιωθεί, να μεταβληθεί σε «φεστιβάλ δρόμων, αλμάτων ή ρίψεων» ανά ημέρα, ούτε βέβαια τα 5 & 10χλμ. να μετατραπούν σε αγωνίσματα δημόσιου δρόμου, όπως προτείνει ο εξ ΗΠΑ «εξπέρ»!
@ Η διάρκεια του πρωϊνού ή του απογευματινού προγράμματος ίσως υπάρχει τρόπος να μειωθεί λίγο (συνεπώς και η τηλεοπτική κάλυψη) αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνει εις βάρος κάποιων αγωνισμάτων και των αθλητών τους (να καταστούν δηλ. …περιθωριακά) ούτε –πολύ περισσότερο- να εξοβελισθούν! Ήδη τηλεοπτικά έχει γίνει φανερό ότι ακόμη και οι τελικοί ρίψεων και αλμάτων περνάνε σε δευτερεύουσα μοίρα σε σχέση με τους δρόμους! Κι αυτό δεν βοηθάει το άθλημα συνολικά…
@ Ναι, αν υπάρχει ένα κατάλληλο ξεχωριστό σημείο στη διοργανώτρια πόλη, που θα προσέδιδε και ειδικό αισθητικό ενδιαφέρον για φιλάθλους και τηλεθεατές, ένα αγώνισμα (σφαίρα, επί κοντώ ή άλλο) μπορεί να διεξαχθεί εκεί, αφήνοντας χώρο στο εντός σταδίου πρόγραμμα… Άλλωστε ήδη εφαρμόστηκε αυτό στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα…
@ Ναι, ο Μαραθώνιος & το Βάδην ανδρών /γυναικών έχουν μεγάλη διάρκεια και πιθανόν μια μονοτονία στην εξέλιξή τους που κουράζουν τους θεατές στο δρόμο ή στην tv. Αλλά δεν πρέπει να βγουν απ’ το πρόγραμμα και να μετατραπούν σε …παράρτημα του αθλήματος!
@ Έχω κάποιες σκέψεις-ιδέες, που ίσως περιορίζουν και τις ημέρες των αγώνων ή τη διάρκεια διεξαγωγής: 1) Ο Μαραθώνιος να γίνεται την ίδια ημέρα, στην ίδια ή σε διαφοροποιημένη σε ένα βαθμό διαδρομή για άνδρες και γυναίκες με εκκίνηση πρώτα των ανδρών και μετά από 20-30 λεπτά των γυναικών. Μπορεί να αυξάνει τις απαιτήσεις της τηλεοπτικής παραγωγής/κάλυψης, αλλά θα επιτρέπει στον κόσμο να αφιερώσει κάποιες ώρες μόνο ένα πρωϊνό και να έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει το συναγωνισμό σε διαφορετικές στιγμές, αφού τους άνδρες θα ακολουθήσουν οι γυναίκες κ. ο. κ. στα διάφορα σημεία. Αντίστοιχα η τηλεόραση θα μπορεί να εναλλάσσει κατά διαστήματα τα πλάνα από την εξέλιξη της κούρσας των ανδρών σε αυτή των γυναικών και έτσι να σπάει η μονοτονία, αφού συχνά μετά το 30χλμ. ένα ολιγάριθμο γκρουπ αποσπάται και δεν προσφέρει «ένταση/δράμα» στον αγώνα… 2) Κάτι ανάλογο να γίνει και με το βάδην 20χλμ & 35 χλμ. Είτε σε δυο παράλληλες «πίστες» 1/2χλμ. η στροφή, είτε στην ίδια λεωφόρο με κοντινά σημεία εκκίνησης /τερματισμού αλλά με διαφορετική κατεύθυνση λ.χ. η μία διαδρομή προς Β και η άλλη προς Ν ή Α/Δ… Οι θεατές έτσι με έναν μικρό περίπατο θα μπορούν να βλέπουν τους αγωνιζόμενους και να συγκεντρώνονται στο τέλος κοντά στο χώρο τερματισμών, παρακολουθώντας την κατάληξη του συναγωνισμού και δημιουργώντας σίγουρα πιο ενθουσιώδη ατμόσφαιρα…
@ Μια άλλη λύση ίσως θα ήταν Μαραθώνιος & Βάδην να άνοιγαν κάθε 2ετία τη διοργάνωση σε λίγο προγενέστερη ημερομηνία και σε διαφορετική πόλη (αλλά με παράδοση και προϋποθέσεις καλής διαδρομής και ενδιαφέροντος) σαν ένα πρελούδιο της διοργάνωσης… Έτσι το κυρίως πρόγραμμα θα συμπτυσσόταν σε 7 ημέρες, αλλά ούτε τα αγωνίσματα δημόσιου δρόμου θα αισθάνονταν «παρίες» , αφού ούτως ή άλλως οι αθλητές/τριες αγωνίζονται πλέον έξω και μακριά απ’ το στάδιο και οι θεατές δεν είναι αυτοδίκαια οι ίδιοι…
@ Τέλος μοιάζει εξωπραγματική η πρόταση για περιφερειακούς ή ηπειρωτικούς αγώνες επιλογής, δηλ. στο στιλ των trials! Γιατί όχι μόνο χάνεται η παγκοσμιότητα του θεσμού, αφού σε κάθε περιοχή θα υπερέχουν σχεδόν στο μεγαλύτερο ποσοστό αγωνισμάτων οι ίδιες χώρες αλλά και γιατί στην ουσία θα καταργηθούν τα πρωταθλήματα των Ηπείρων! Αφήστε που αντί για περίπου 1200-1300 αθλητές και αθλήτριες ο αριθμός συμμετοχών θα πέσει μάλλον στου; 700-800 με βάση κάποια quota, τύπου ΟΑ!
Μα τότε αν λ.χ. η Ελλάδα μετέχει αντί με 15-20μελή ομάδα με 3-5 άτομα μετά από τους «αγώνες- κριτήριο» της Ευρώπης ποιος θα είναι το ενδιαφέρον στη χώρα και αντίστοιχα σε κάθε χώρα με ελαχιστοποιημένη παρουσία;
Καταλήγουμε λοιπόν: ναι στις έξυπνες κι αποτελεσματικές αλλαγές στο στίβο, όχι στην αλλοίωση της φυσιογνωμίας του σπορ και της παράδοσης διεξαγωγής των αγώνων. Ο στίβος είναι σύνθεση αγωνισμάτων διαφορετικής φυσιογνωμίας και εναλλαγής της παρουσίας ανδρών & γυναικών στον αγωνιστικό χώρο… Ούτε βέβαια το πρόγραμμα ενός απογεύματος να περιλαμβάνει μόνο άλματα ανδρών και γυναικών και του επόμενου μόνο ρίψεις… Ούτε στα κινηματογραφικά φεστιβάλ νομίζω δεν προβάλλουν δυο μέρες μόνο αισθηματικές ταινίες κι άλλες δύο περιπέτειες ή αστυνομικές…
Διαβάστε επίσης:
Γιάννης Μαμουζέλος
