Όταν αυτοί με τα λουστρίνια αποφασίζουν γι’ αυτούς με τα spikes…

Διαχρονικό είναι το πρόβλημα. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και της καθημερινότητας το συναντάμε. Άνθρωποι πίσω από γραφεία, να παίρνουν αποφάσεις για ανθρώπους που είναι στο «δρόμο». Άνθρωποι πάνω σε καρέκλες, κρίνουν το μέλλον των όρθιων. Άνθρωποι με λουστρίνια και κουστούμια, αυτό όσων φορούν φόρμες και spikes…

Στο όνομα Γιώργος Πομάσκι έπρεπε να τελειώνει η συζήτηση. Έμελλες τελικώς να ανοίξει και μάλιστα σε σημείο να φτάσει μέχρι και την Βουλή των Ελλήνων. Η δημόσια διαβούλευση της όλης ιστορίας δε, αφήνει έκθετη την ομοσπονδία, αλλά χάνει στο δρόμο της και την ουσία.

Ο Γιώργος Πομάσκι, λόγω του Μίλτου Τεντόγλου, είναι ένας προβεβλημένος προπονητής. Δεν μπορεί να είναι ο μόνος καλός, ικανός και άξιος για να εκπροσωπεί τους προπονητές στο Διοικητικό συμβούλιο του ΣΕΓΑΣ. Δεδομένα όμως είναι ο κατάλληλος. Δεδομένα, η δημοφιλία του και τα στραμμένα προς το μέρος του φώτα μπορούν να δώσουν λύσεις.

Αν ο Πομάσκι θέλει να εκθέσει καταστάσεις, να φτάσει στα άκρα για να δώσει λύσεις, απλώς έχει την ικανότητα να το κάνει. Αμφιβάλλει κανείς πως γνωρίζει τα προβλήματα; Πιστεύει κανείς πως δεν είναι γνώστης της καθημερινότητας του κλασικού αθλητισμού; Είναι δυνατόν ο άνθρωπος που στα χέρια του επωάζουν πρωταθλητές να μην έχει επίγνωση των ακανθωδών δρόμων που έχουν να διαβούν σωματεία, προπονητές και αθλητές;

Εν πάση περιπτώσει, στο όνομα της απόλυτης νομιμότητας και στη λογική του «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια», αυτός που νομοθετεί και τροποποιεί μπορεί να βρίσκει πατήματα. Κάνει τις κομματικές εξυπηρετήσεις του και φαίνεται ατσαλάκωτους εκεί που θέλει

Στην ουσία όμως, πως ωφελείται ο αθλητισμός όταν μένουν εκτός καίριων θέσεων άνθρωποι όπως ο Γιώργος Πομάσκι;

Μπορεί να απαντήσει σε αυτό ο Λευτέρης Αυγενάκης;