Shame on you judges of the walking…

Λογικά θα έπρεπε να είναι ένα «κομμάτι» πανηγυρικό για το νέο επίτευγμα της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη. Η Καρδιτιώτισσα βαδίστρια του Κεφαλλόπουλου, εδώ που τα λέμε δεν πέτυχε και λίγα πράγματα, αλλά βλέπεις, το βάδην εκτός από επίπονο είναι και… αντιτουριστικό. Δεν «πουλάει»…

Η πρωταθλήτριά μας πήγε στο Όρεγκον με προίκα της μεταξύ άλλων, μια πρωτιά στο ευρωπαϊκό κύπελλο βάδην, μία 8η Ολυμπιακή νίκη, μία 6η θέση στο παγκόσμιο κύπελλο του Μουσκάτ φέτος που συνοδεύτηκε με ένα αργυρό στο ομαδικό. Και εκεί, έκανε την υπέρβαση με μία 4η θέση για πολλούς απρόσμενη στο 35ρι, με μία κατάρριψη πανελλήνιου ρεκόρ της τάξης των επτά (7) λεπτών!..

Με δεδομένη την τρέλα που έχουμε όλοι οι στιβικοί, στάθηκα στην τηλεόραση για 3,30 ώρες και δεν έχασα βήμα απ την κούρσα. Ο τερματισμός της, μού έφερε ανάμεικτα συναισθήματα. Αυτά της χαράς για τη μεγάλη διάκριση και τη συντριβή του ρεκόρ, αλλά και απογοήτευσης ταυτόχρονα γιατί ήταν μία θέση μακριά απ το παγκόσμιο «μενταγιόν».

Η Αντιγόνη πήρε τη θέση που το 1998 στο ευρωπαϊκό κλειστού στη Βαλένθια, η Ολγα Βασδέκη που πήγε να ντουμπλάρει τα χάλκινα στη διοργάνωση μετά τη Στοκχόλμη το 1996, την είχε χαρακτηρίσει, σαν τη θέση του κορόιδου (για να μην χρησιμοποιήσω την ακριβή λέξη που όλοι αντιλαμβάνονται).

Θα πει κανείς, μια τέταρτη θέση σε παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι λίγο; Για κάποιους θα μπορούσε να είναι στόχος αθλητικής ζωής, ωστόσο…

Βρέθηκα για πρώτη φορά να παρακολουθώ πλήρη κούρσα και όχι απλά τερματισμό το 1994 στο παγκόσμιο εφηβικό στη Λισαβώνα, πολλά χρόνια μετά το 1969 που άρχισα να βλέπω στίβο απ το ευρωπαϊκό στο Καραϊσκάκη (ναι στο Καραϊσκάκη…). Εκεί στη Λισαβώνα που βγήκαν οι μεγάλες Ιρίνα Στάνκινα και Σουζάνα Φεϊτόρ. Στην κούρσα αυτή των νεανίδων που έγινε εντός σταδίου, μού έκανε εντύπωση η Κινέζα που στο τελευταίο διακοσάρι, άφησε το κλασικό της τρέξιμο και τα έβαλε «όλα μέσα». Μόνο στην πλάτη δεν κτύπαγαν τα πόδια της. Εννοείται πως δεν πήρε καν παρατήρηση στην κούρσα, ενώ όλο το στάδιο γέλαγε…

Από τότε σε παγκόσμια, Ολυμπιακούς παρακολουθώ τις Κινέζες. Ακολουθούν την… πεπατημένη. Το ρίχνουν στο… πιλαλητό χωρίς την παραμικρή συνέπεια.

Αυτό ακριβώς έκανε και η 3η χθες στο 35ρι, Γκουιγιάνγκ, που έπρεπε να ακυρωθεί όχι μία, αλλά 100 φορές. Δεν σταμάτησε να τρέχει σε όλη την κούρσα με το τηλεοπτικό πλάνο να εναλλάσσεται μεταξύ των πρώτων Γκαρσιά Λεόν και Ζέμπρε και της Γκουγιάνκ που ακολουθούσε. Ε, λοιπόν δεν πήρε ούτε μία παρατήρηση!.. Δύο πόδια στον αέρα χωρίς σταθερό στο έδαφος και γόνατα λυγισμένα. Ο ορισμός του τρεξίματος. Είναι λοιπόν απορίας άξιο τι ακριβώς έβλεπαν οι διεθνείς κριτές. Δεν διέκριναν μια αθλήτρια που έτρεχε μόνη απ το 7-8ο μέχρι το 30 χιλιόμετρο και δεν ήταν χαμένη μέσα σε γκρουπ; Γιατί μετά το 30ο και αφού είχε διασφαλιστεί πως δεν βρισκόταν σε κίνδυνο το χάλκινο με τις άλλες αρκετά πίσω, άρχισε να βαδίζει.

Και αίφνης θυμήθηκα, ότι στο Πεκίνο το 2008 στους Ολυμπιακούς, είχαν ακυρώσει την Τσουμελέκα που ήταν αγκαλιά με το χάλκινο λίγο πριν τον τερματισμό γιατί το διεκδικούσε και η «γηπεδούχος» Χονκ Λιου που τελικά δεν το πήρε.

Η ιστορία είναι πάντα ίδια με τους κριτές για το βάδην που είναι ένα ωραίο αγώνισμα, αλλά η Κινέζα έχει πάντα δίκιο, όπως θα μπορούσε να πει και ο… Λίνεκερ. Και είπαμε βέβαια πως μία χώρα 1,5 δις, πρέπει να έχει κάποια μετάλλια, αλλά όχι κι έτσι. Όχι να μας βγάζουν τα μάτια απροκάλυπτα. Η άποψή μου είναι σαφής, ότι όπως εξελίχθηκε τελικά η κούρσα, της όποιας τέταρτης, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν η Αντιγόνη, οι κριτές που δεν έχουν αγαθές σχέσεις με… το ψαράκι, της «έφαγαν» το μετάλλιο. Προφανώς δεν θα είδαν ότι βλέπαμε εμείς. Έτσι που εύλογα αναρωτιόμαστε:

Sir Koe everything is going well?

Δεν πειράζει Αντιγόνη μας, έρχεται το ευρωπαϊκό και μετά την Πολωνέζα ήσουν η πρώτη Ευρωπαία… Αυτά μαζί με τα δικαιούμενα συγχαρητήρια στο Ναπολέοντα Κεφαλλόπουλο